Monastyr „Pani Aniołów” (gr. Monastiri tis Kyrijas ton Angelon) w Kechrovouni

Według lokalnej tradycji, trzy siostry z wioski Tripotamos miały wizje we śnie: kobieta (Matka Boska) nakazała im zbudować monastyr w określonym miejscu zatoki Kechrovouni, tam gdzie będą jednocześnie widziały dziwne światło, i służyć w nim jako mniszki. Po niesnaskach z rodziną, ostatecznie postanowiły usłuchać kobiety, która im się ukazała we śnie. Ale ponieważ w tym określonym miejscu wiały bardzo silne wiatry i okolica pełna była węży, usiłowały zbudować swoje cele nieco bardziej na południe. Pomimo ich nieustających prób, w nocy cele rozpadały się w ruinę, a narzędzia powracały do początkowego miejsca [przypis tłum. podobną historię opowiadają o monastyrze na wyspie Amorgos]. To przekonało je wreszcie, że powinny usłuchać dokładnie instrukcji z wizji i tak zbudowały trzy cele, które później stały się centrum monastyru.

Z powodu braku źródeł potwierdzających legendę, oblicza się, że monastyr zbudowany został w X-XI w. n.e., chociaż pierwsze źródła pisane wspominają o nim w XVII w. (prawdopodobnie w 1614 r.). Monastyr wzniesiony na wysokości 600 m n.p.m., zawieszony na szczycie góry, ze wspaniałym widokiem na Chorę i wioski Tinos, ale także na Morze Egejskie i okoliczne wyspy, wynagradza każdego gościa i pielgrzyma, który się tu wspiął.

W tym monastyrze, między innymi, służyła mniszka Pelagia, która miała wizję Matki Boskiej pokazującej jej miejsce, w którym ostatecznie została odnaleziona ikona Zwiastowania. Od tego wydarzenia Tinos stała się magnesem przyciągającym prawosławnych chrześcijan z całego świata. Mniszka Pelagia została kanonizowana przez autokefaliczny grecki Kościół Prawosławny. Jej pamięć czczona jest na Tinos co roku 23 lipca. Na cześć wizjonerki, ikona Zwiastowania przenoszona jest z litanią i liczną procesją do monastyru, w którym odprawiana jest liturgia z psalmami mnichów. Następnie podawany jest poczęstunek wiernym i popołudniu tego samego dnia ikona powraca na swoje miejsce w cerkwi Zwiastowania w Chorze. Powrót odbywa się z równie wielką pompą, w procesji kroczy metropolita, kler z Tinos, przełożona monastyru z mniszkami i tysiące wiernych.

Monastyr wiele razy zagrożony był zamknięciem, jak na przykład podczas panowania króla Ottona Bawarskiego [przypis tłum.: 1832-1862], kiedy na mocy dekretu zamknięto wiele monastyrów, a równie wiele zagrożonych było zamknięciem na terenie całego kraju. Umiłowanie i wiara mieszkańców Tinos, ówczesnych mniszek, ale też wszystkich prawosławnych chrześcijan, pomogło i ze względu na ostry opór monastyr nie tylko nie został zamknięty, ale przeciwnie - zajaśniał blaskiem, który odbił się po całym chrześcijańskim świecie.
Dawniej w monastyrze zamieszkiwały setki mniszek, ale dziś ich liczba znacznie spadła. Monastyr nie przestaje jednak przyciągać pielgrzymów i wszystkich odwiedzających Tinos.

Monastyr „Pani Aniołów”, oprócz swojego znaczenia na przestrzeni wieków, stanowi przykład lokalnej architektury na Tinos. Z wąskimi, wybrukowanymi kamieniami uliczkami, łukami, bielą i prostotą, stanowi charakterystyczny przykład osiedla na Tinos. Jedyną różnicą w stosunku do pozostałych wiosek wyspy jest jego ufortyfikowanie, podczas gdy osiedla na Tinos (w przeciwieństwie do pozostałych wysp Cyklad) rozciągają się wolno w terenie. Obecnie można zwiedzić celę mniszki Świętej Pelagii, która pozostała nietknięta, można złożyć pokłon relikwii jej głowy, ale też pospacerować po wąskich uliczkach monastyru, rozkoszując się spokojem i odgłosami pochodzącymi wyłącznie z natury. Nieliczne mniszki są zawsze chętne do oprowadzenia i opowiedzenia historii monastyru, a także służą skromnym poczęstunkiem dla przybyszy.

Warto wspomnieć, że monastyr posiada bibliotekę, która liczy sobie ponad 2000 tytułów o różnej tematyce, datowanych na wiele stuleci wstecz.
Mniszki dzisiaj, tak jak od czasów Bizancjum, modlą się i pracują, aby móc się utrzymać. Z pomocą gustownych, ręcznie wyrabianych przedmiotów, ziół, które same zbierają z otaczających terenów, próbują utrzymać monastyr, gdzie mieszkają, oraz gdzie przebywała i miała wizję Św. Pelagia.

Klasztor Wytrwałego Serca Jezusowego w Xompourgo (wym. Monastiri tis Jerás Kardías Tu Jisú sto Ksomburgo)

Klasztor Wytrwałego Serca Jezusowego w Xompourgo uważany jest za najważniejszy ośrodek pielgrzymkowy w greckim Kościele Katolickim. Założony został przez mnichów jezuitów, którzy przybyli na Tinos w drugiej połowie XVII w. i osiedlili się w jednym z domów, który im użyczono w Kastro. Przeobrazili go w kościół Świętej Zofii (gr. Aghia Sofija). Po poddaniu się Kastro Turkom i jego katastrofie, jezuici przenoszą się do Borgo, gdzie budują duży kościół w latach 1720-1725, obok kaplicy Świętej Katarzyny (gr. Aghia Ekaterini), pod wezwaniem Świętej Zofii, na pamiątkę pierwszej świątyni w Kastro. W latach 1837- 1838 budują w Loutra na ziemi do nich należącej klasztor i kościół pod wezwaniem Świętego Józefa (gr. Aghios Josif). A w końcu XIX w., po interwencji przeora klasztoru w Loutra i z pomocą mieszkańców wioski, odnowiony zostaje grożący zawaleniem kościół Świętej Zofii i zmienia nazwę na kościół Wytrwałego Serca Jezusowego. Następnie po latach, kiedy kościół zostaje opuszczony, przeprowadzona zostaje kolejna renowacja w połowie XX w. i kościół zostaje powiększony, uzyskując dzisiejszy kształt. Składa się, oprócz samej świątyni, z jadalni i pokoi gościnnych dla odwiedzających. Na środku dziedzińca króluje rzeźba Wytrwałego Serca Jezusowego, autorstwa I. Filippotisa z 1950 r. Rzeźba dedykowana jest upadłym katolikom z okresu 1912-1950. W drugą niedzielę czerwca kościół świętuje uroczyście z przybyłymi licznie wiernymi z całej Grecji. Wierni i odwiedzający podczas letnich miesięcy podejmowani są serdecznie i z gościnnością.