Stolica Tinos to Chora, która znajduje się po południowej stronie wyspy, a jej historia sięga czasów starożytnych; obecny kształt miasteczka wykreował się w latach 1715-1745. Zasiedlenie Chory wiąże się z okresami pokoju i dobrobytu, gdyż mieszkańcy osiedlali się tutaj w czasach, gdy nie byli narażeni na najazdy i piratów. W VI w. p.n.e. powstaje ośrodek miejski, w okolicy dzisiejszej nowej świątyni Matki Boskiej o imieniu „Poles”, który zorganizuje się w 12 plemion. W tym miejscu będzie stolica wyspy aż do czasów bizantyjskich, kiedy z powodu częstych najazdów mieszkańcy ponownie będą szukać bezpiecznego schronienia na skale w Xompourgo (wym. Ksómburgo). Blask starożytnego miasta ujawniają dzisiaj fragmenty jego murów, które roztaczają się naokoło współczesnej świątyni Matki Boskiej, akwedukt Pizystratesa, który jeszcze do niedawna dostarczał wodę, hellenistyczna wieża, znajdująca się obecnie pod powierzchnią lokalnej obwodnicy oraz świątynia Posejdona i Amfitryty w Kionia. Ze starożytnych opisów miasta dowiadujemy się również o świątyni i teatrze Dionizosa, gdzie odbywały się słynne igrzyska „Dionizje”; belweder [przypis tłum.: reprezentacyjny budynek użyteczności publicznej, gdzie goszczono posłów i ambasadorów innych miast-państw], starożytna agora i gimnazjon. Niestety większość z tych zabytków została przykryta przez rozrastające się nowe miasto.

Zasiedlenie Chory zbiega się z opustoszeniem fortecy w Xompourgo (wym. Ksómburgo). „Chora Świętego Mikołaja” [przypis tłum.: z greckiego Nikolaos, patron żeglugi i marynarzy], jak ją nazwano z powodu świątyni pod tym wezwaniem w porcie, otrzymała swój ostateczny kształt już po migracji ludów z Krety, Evii (wym. z greckiego Ewia lub spolszczona nazwa Eubea) i innych wysp. Nowi mieszkańcy zajęli się handlem, zaś rdzenni, trudniący się rolnictwem i hodowlą zwierząt, ograniczeni zostali do terenów wewnątrz wyspy, w górskich wioskach i w małej dolinie Kato Meriá; przez krótki okres Tinos zaistniała jako ważne centrum handlowe na Morzu Egejskim eksportujące wino, skóry, jedwab, jak również figi i wiele innych lokalnych produktów. W tym czasie statki z Tinos docierały do wszystkich dużych centrów handlowych Europy, Azji Mniejszej i basenu Morza Czarnego. Aż do greckiego powstania narodowo-wyzwoleńczego w 1821 r. Tinos miała ponad 30 kupieckich faktorii. Po masakrze na wyspie Chios i kolejnej w Kydonii (1822) oraz na wyspie Psará (1824) liczba mieszkańców Chory na Tinos znacznie wzrosła z powodu dużej liczby uciekinierów.

Po odzyskaniu niepodległości przez Grecję mieszkańcy Chory zajęli się handlem, ale już na mniejszą skalę. Podczas krótkiego renesansu na początku XX w. Tinos razem z sąsiednią wyspą Syros znów będą przodować w handlu. Jednak wkrótce Tinos odda palmę pierwszeństwa Syros i pojawią się pierwsze oznaki upadku, do czego znacznie przyczyniła się migracja mieszkańców Chory do Aten, ale też zagranicę; wkrótce dawnych mieszkańców Chory zastępują mieszkańcy tutejszych wiosek.

Odnalezienie ikony Zwiastowania w 1823 r., w drugim roku greckiego powstania, uznano za najważniejsze wydarzenie w nowożytnej historii Tinos, co ukształtowało jej miejsce w basenie Morza Egejskiego, dało jej sławę jako centrum prawosławia oraz wpłynęło na jej ekonomię i społeczność. Od tamtego wydarzenia aż do dziś ikona Matki Boskiej przyciąga tłumy pielgrzymów i przybyszów z całej Grecji, basenu Morza Egejskiego, jak również z prawosławnych państw na Półwyspie Bałkańskim i w Europie Wschodniej oraz z całego świata. W ten oto sposób gospodarka wyspy, a zwłaszcza Chory, z wyjątkiem żeglugi, połowów i handlu produktami rolnymi, opiera się na turystyce pielgrzymkowej związanej z czcią składaną ikonie.

Za linią wielkich budynków i wysokich hoteli, które znajdują się na nadbrzeżu, chowa się przed oczami odwiedzającego stare miasto Chory, z wieloma charakterystycznymi przykładami tutejszej wyspiarskiej architektury, należącymi do mieszkalnej tradycji wyspy i jej społecznej struktury. W najwyższym punkcie Chory wyróżnia się świątynia Zwiastowania, a na jej dużym dziedzińcu znajdują się eksponaty o religijnej i muzealnej wartości. Zanim dotrzemy do świątyni, w Centrum Duchowym znajdujemy wielką Bibliotekę Matki Boskiej z bogatym księgozbiorem, podczas gdy w alei Wielce Łaskawej znajduje się Archeologiczne Muzeum Tinos z interesującymi znaleziskami i eksponatami. Jedną z najciekawszych przechadzek w Chorze jest „Paliós Dromos” (gr. stara trasa - droga), wiodący od nadbrzeża do świątyni Zwiastowania, z licznymi sklepikami, które oferują różnego rodzaju pamiątki i dewocjonalia oraz wota dla Matki Boskiej. Trasę tę ozdabia źródło-fontanna Kato Vrysi (wym. Wrisi), z równie długą historią jak sama Chora. Uwagę przybysza przykuwa również idea eksploracji wąskich uliczek starego miasta, jak chociażby w kierunku Złotej Świątyni (gr. Malamatenia Eklisija), katolickiego kościoła Św. Mikołaja (gr. Aghios Nikolaos) czy świątyni Trzech Patriarchów (gr. Trijon Jerarchon), a także w kierunku Palladas czy Świętego Eleutheriou – Vari (wym. Elefteriju- Warí). Uliczki z białymi domkami, małe zadbane podwórka z kwiatami i kolorowe bugenwille oraz pachnące jaśminy mają inną kolorystykę w porównaniu z tymi przy nadbrzeżnej alei, przenoszą gościa w dawne czasy historii Chory.

Szczególnie interesujący jest położony w porcie kościół Taxiarchon (wym. Taksjarchón), czyli Archaniołów Michała i Gabriela, patronów Chory. Tutaj gościła tymczasowo ikona Zwiastowania od momentu jej znalezienia do czasu przeniesienia do kościoła Matki Boskiej. Ulica, przy której obecnie znajdują się liczne kawiarnie i cukiernie, dawniej była drogą handlową, ponieważ to tutaj mieściły się sklepy monopolu soli i benzyny. Na nadbrzeżu ostatnimi laty postawiono pomnik „Ellis” [przypis tłum.: grecki krążownik z okresu II wojny światowej, zatopiony przez włoski okręt podwodny w 1940 r.; w anglojęzycznych publikacjach figuruje pod nazwą Helle], dzieło rzeźbiarza z Tinos, Nikosa Paraskevása (wym. Nikos Paraskewás), który nadaje inny wymiar katastrofie historycznego krążownika, eksponując jego sylwetkę niezależnie od pogody. Inny atrakcyjny kierunek spaceru to warsztat tkacki w Chorze, który znajduje się na starej trasie. Można tam podziwiać ręcznie wykonane tradycyjne hafty, ale też obserwować pracę kobiet z Tinos tkających na krosnach.

Przed końcem nadbrzeża znajduje się również szacowna Fundacja Kulturalna Tinos, a dalej, na wschodnim końcu, zwanym Pasakrotiri, znajduje się imponująca skała – przylądek, z którego rozciąga się piękny widok na morze i w kierunku Chory oraz w głąb wyspy. Na samej skale wzniesiony został pomnik bohaterów z wyspy poległych podczas wojen bałkańskich [przypis tłum.: dwa konflikty zbrojne w latach 1912-1913 na Bałkanach; pierwszy miał charakter narodowo-wyzwoleńczy, a drugi wybuchł na tle podziału terytoriów, uprzednio odebranych Imperium Otomańskiemu]. Zaznajamianie się z Chorą przybysz kończy spacerem po starym mieście, którego mury rozciągają się w pięknym naturalnym krajobrazie, dokładnie na tyłach świątyni Zwiastowania.
Pobyt i atrakcje w Chorze są łatwo dostępne, gdyż hotele, pokoje do wynajęcia i wszelkiego rodzaju studia znajdują się nie tylko przy drodze biegnącej wzdłuż plaży, ale także w okolicy. Rozsiane są tu również liczne punkty gastronomiczne: restauracje, tawerny, uzerí [przypis tłum.: lokal serwujący przekąski wraz ze szklaneczką uzo lub raki], jak również bary, kawiarnie i cukiernie.

Fundacja Kultury Tinos

Założona w 2002 r., mieści się w neoklasycznym budynku, jednym z najbardziej zabytkowych na wyspie (początek XX w.), w którym dawniej mieścił się hotel, a także szpital. Budynek, stanowiący obecnie ozdobę Chory, został zakupiony w 1977 r., a niedawno Panhelleńska Fundacja Zwiastowania przeprowadziła renowację. Celem fundacji jest badanie i propagowanie historii, kultury i tradycji wyspy. Dysponuje nowoczesnymi salami konferencyjnymi i przestrzenią wystawową, ale także bogatą biblioteką z wieloma tytułami, które dotyczą Tinos i Cyklad. Tutaj odbywają się od czasu do czasu wystawy, ale jest też stała ekspozycja dotycząca wielkiego rzeźbiarza z Tinos, Giannoulisa (wym. Janulis) Chalepasa.

Rynek turystyczny na Tinos

Zwiedzanie Chory na Tinos wymaga spaceru starą trasą, która wiedzie od nadbrzeża do świątyni Matki Boskiej. Tutaj czas jakby dawno temu stanął w miejscu i otoczenie przypomina targ w Konstantynopolu lub Kairze. Liczne sklepiki, małe i nieco większe, z towarem wystawionym na zewnątrz kamiennej alejki, wabią głosami i kolorami przechodniów, którzy - urzeczeni - z trudem „otrząsają się z bajki”. Tutaj można kupić każdego rodzaju pamiątkę z Tinos. Małe i duże ikony, lokalne tkaniny, biżuterię, koboloi [przypis tłum.: koraliki przypominające różaniec, stanowiące tradycyjną zabawkę - zabijacz czasu greckich mężczyzn], tradycyjne słodkości i cokolwiek jeszcze można sobie wyobrazić ciśnie się na oczy przechodnia, który często jest zapraszany przez sklepikarza do środka, aby się rozejrzeć. Gdy zbliżamy się do świątyni Matki Boskiej, drewniane stragany oferują głównie gromnice we wszystkich rozmiarach, ślubowania i wota oraz buteleczki na wodę święconą, powietrze jest tu przesycone zapachem kadzidła. Trzeba zaznaczyć, że dostępne są pamiątki na każdy gust i portfel.

Tradycja Grobu Pańskiego

Zainteresowanie większości odwiedzających wzbudza procesja z Grobem Pańskim (gr. Epitafios) w Wielki Piątek w mieście Tinos. Po liturgii drogi krzyżowej, groby pańskie [przypis tłum.: przypominające rzymskie lektyki, z bogato haftowaną kapą, która symbolizuje całun] z pięciu parafialnych kościołów wyruszają w kierunku placu Pantanassis. Każdy grób jest przybrany kwiatami ze specjalną troską, tak aby wydawał się najpiękniejszy, i podążają za nim parafianie. Grób Pański z kościoła Matki Boskiej pozostawiony jest jednak bez ozdób, ponieważ wyróżnia się bogatymi rzeźbieniami w drewnie. Wszystkie groby pojawiają się jednocześnie, wychodząc z różnych uliczek i wnoszone są na podium. Po odśpiewaniu lamentów, wszystkie procesje rozchodzą się do swoich kościołów parafialnych, oprócz grobu z parafii Świętego Mikołaja, który udaje się w kierunku plaży Kalamia. Tam pop wprowadza grób do wody i odmawia modlitwę błagalną za marynarzy. To unikalny zwyczaj, datowany na połowę lat 80.

Kościół Archaniołów (gr. Taksiarchón)

Kościół metropolitalny pod wezwaniem Archaniołów znajduje się w Pallada. Pierwsza mała świątynia była katolicka. W 1715 r., podczas tureckiego panowania na wyspie, w wyniku umowy pomiędzy prawosławnymi a katolikami doszło do wymiany tej świątyni na kościół Św. Mikołaja, który wtedy był prawosławny. Tak oto kościół Archaniołów stał się cerkwią prawosławną, a Św. Mikołaja - katolickim. Cerkiew Archaniołów została odrestaurowana w 1759 r., jak wygrawerowane jest nad wejściem, przez arcybiskupa Tinos Meletiosa, za radą prawosławnych mieszkańców. Można uznać ją za muzeum postbizantyjskiej sztuki, zwłaszcza z powodu rzeźbionego w drewnie i pozłacanego ikonostasu, ale też pozostałych ikon. Ikonostas, jak głosi tradycja, zrobiony został w Konstantynopolu w XVII w., z mieszanymi elementami bizantyjskimi i barokowymi. Uważany jest za jeden z najpiękniejszych ikonostasów (długość 8 m), ponieważ wyróżnia się oryginalnością w stosunku do innych. W swojej największej części jest wpółotwarty, tzn. drewniane elementy zostały tak odjęte, że pomiędzy figurami powstał prześwit. To dodaje mu wdzięku i lekkości. Poszczególne tematy ikonostasu [przypis tłum.: ikonostas to w prawosławnej cerkwi odpowiednik katolickiego ołtarza, zawsze składający się z rzędów ikon o określonej dogmatycznie tematyce] obramowane są przez sploty roślin i kwiatów, orłów i gołębi, lwów i innych zwierząt. To wszystko, a także fakt, że gościła tu kiedyś ikona Zwiastowania podczas prac budowlanych w świątyni Matki Boskiej, czynią tę cerkiew wyjątkową i przyciągają co roku każdego, kto odwiedza wyspę.